Hayatıma giren ilk erkeği,
babamı kaybedeli tam bir yıl.
Ben bir anda büyümek zorunda kalalı,
Abim kendini tuvalete kapatıp hıçkırarak gizlice ağlayalı,
Amcamla gözgöze gelip, gitti gelmeyecek değil mi diye soralı ve 62 yaşında koca adam cevap veremeyip yere çöküp gözyaşı dökeli tam bir yıl.
Bir daha asla eskisi gibi olamayacağımı farkedeli ve bu acının hiçbir zaman gecmeyecegini anlayalı tam bir yıl. Ben yapayalnız ve tek başınaligimi percinleyeli tam bir yıl. İçimde tüm duygularım düğüm düğüm olalı, daha az konuşmaya daha az paylaşmaya başlayalı tam bir yıl. Anne olmanın ne kadar zor olduğunu, yeri geldiginde üzüntüyü kederi bir kenara bırakıp oğluma sarılmak zorunda oluşumu farkedeli koca bir yıl. Duygu gel gitlerinden aklımı oynatacak duruma geleli, kendi kendime iyileşmeye çalışalı yine kocaman bir yıl.
Ne çabuk geçti diyemeyeceğim.
Başkalarına değer de geçer, beni deler de geçer çünkü.
Aslında hiç geçmez de.
Neyse işte.
Babam...
Seni delicesine özledim.
