"Bak, bunları sana ben anlatmazsam kimse anlatmaz, dedi adam. Sonra hasret hasret baktı kadına. Ne olduğunu anlamadı kadın. Kafasini cevirdi. Hayalini kurduğu güzel şeyleri duslemeye devam etti."
Bazen zorlamamak gerekir kaderi. Annesinin etegini tutup çekiştiren çocuklar misali ucundan tutup cekistirmemek... Doğru anda vazgeçmeyi bilmek. Ama doğru anda. Doğru an önemli ... Yoksa insan kendi gurursuzlugundan öyle bir tiksiniyor ki bir daha kimseye yaklaşamıyor korkusundan. Abuk sabuk konuşup kendini küçük düşürebiliyor. Ya da zamanla " bunu saymam yine beklerim" insanları dolusuyor çevresine. Ne olduğunu anlamadan.
Bazı insanlar var kendini bilmez. Tevazuya tepki olarak dünyaya gelmiş adeta. Burnu Kaf Dagi'nda. Ama yok. Umut yitirmek yok. Etrafında bu noktaya gelmeni dört gözle bekleyen insanlar Jaws dişlerini göstere göstere dolaşırken, I-ih yok öyle yağma.
Ben biliyorum ki, olacak. Hayatimi yoluna koymak icin deli gibi cabalamisken hicbirsey bosa gitmeyecek. Tek bir gozyasim bile... Biliyorum gun gelecek kalbim hızla çarpacak. Telefonlara heyecanla bakacağım. Eskiden oldugu gibi gercek dostlar edindiğimi farkedecegim. Du' bakalım ne zaman :)
Doğru an falan beklemiyor insan vazgeçemiyor sevdiğinden o an gelir bir gün herkese gelir umrarım ..
YanıtlaSilBenim hayatım son 4 yılda tepetaklak oldu. Bundan sonrası için umutluyum ama...
Silherkes umutlu sizde olun :)
YanıtlaSilSen de olmalısın:)
SilBen yaşlandım :) umut yok :) sizin için var hala umut
YanıtlaSil